अमलताश

 लहानपणी वाचलेली जादूची गोष्ट. एक सुंदर राजकन्या. रूपवान, गुणवान पण कसला तरी जिवघेणा शाप. पांढऱ्या घोड्यावरून आलेला एक शूर राजपुत्र तिच्या प्रेमात पडतो, तिच्याशीच लग्न करायचा हट्ट धरून बसतो आणि मग ते लग्न करून सुखी होतात वगैरे…!

जादूच्या गोष्टी वाचताना मन नकळत कल्पनाविलासात दंग व्हायचं. वाचलेल्या शब्दांचं डोळ्यासमोर एक सुंदर चित्र उभं रहायचं. 

परवा एक अशीच सुंदर जादूची गोष्ट बघितली- ‘अमलताश’

पुस्तकातल्या गोष्टीसारखी सरळ धोपट सांगितलेली नाही पण अनेक छोट्या छोट्या प्रसंगांची आगळीच गुंफण. एखादं jigsaw puzzle लावताना कसे आपण तुकडे जोडत जातो किंवा एखादं कोलाज बनवताना जसा feel येतो तशीच काहीशी गोष्ट पुढे सरकत जाते. हळूहळू उलगडत जाते. 

तुमच्या आमच्या सारखीच, आसपास असतात तशी सगळी पात्रं. त्यांचं वागणं-बोलणं, एकमेकांची काळजी घेणं, टाइमपास करणं, ‘पुणेरी’ पध्दतीने एकमेकांची खेचत राहणं सगळं आपल्या आजूबाजूलाच घडतंय असं वाटतं. त्याला तडका म्हणजे कॅनडाहून आलेल्या पल्लवीचा जबरदस्त accent आणि ‘एक विचारू का ?’ हा प्रश्न !!

जसं ‘कहानी’मध्ये कोलकता महत्त्वाची भूमिका पार पाडतं तसंच ‘अमलताश’मध्ये पुणं सतत भेटत रहातं. वेताळ टेकडीवर, पौडफाट्याच्या फ्लायओवरवर, नदीपात्रात, कॅनालरोडच्या वॅाकवे वर, दुचाकी पुलावर, पेठेतल्या दुकानात, वाड्यातल्या घराच्या गच्चीवर…आणि सिनेमॅटोग्राफरची कमाल म्हणजे पुणं इतकं सुंदर दिसतं नां!!!

अमलताशचं संगीत अफलातून. ‘Absolute Pitch’ची दैवी देणगी लाभलेला राहूल,  unplugged style अप्रतिम compositions, पल्लवी परांजपेचा वेगळाच पोत असलेला आवाज, ऐकत रहावी अशी दीप्ती माटेनी गायलेली लोरी, jamming session आणि चोख साथीदार पियानो आणि गिटार. संपूर्ण चित्रपटावर या संगीताचं गारूड रहातं. 

अमलताश म्हणजेच बहावा. पहिल्यांदा वि.द. घाट्यांच्या ‘कॅशिया भरारला’ मध्ये शाळेत असताना भेटलेला आणि आता नशीबाने दर उन्हाळ्यात भेटत राहणारा. कारण माझ्या घरासमोरच्या रस्त्यावर ओळीने बहाव्याची झाडं आहेत. जानेवारी फेब्रुवारीमध्ये निष्पर्ण, निष्प्राण दिसणारी झाडं. सगळीकडे जोरदार पानगळ होत असते. बहुतेक झाडांच्या नुसत्याच काड्या राहिलेल्या. आणि अचानक एखाद-दुसरी काडी हिरवी व्हायला लागते. कुठे कुठे हिरवे शेंडे दिसायला लागतात. मग एखादा छोटासा पिवळ्या फुलांचा झुबका. आणि पाहता पाहता काही दिवसांत सगळी बहाव्याची रांगच पिवळ्याघोसांनी बहरून जाते. उन्हाळ्यामुळे तगमग होत असली तरी बाहेर बघता क्षणीच प्रसन्न वाटतं. A great feeling of abundance and joy of life…

वर्षातल्या अवघ्या काही आठवड्यांचा हा बहर. पुढे येणाऱ्या पावसाची वर्दी देणारा. हा बहर येतोच तो समृध्दीची, पूर्णत्वाची भावना घेऊन. ‘जिंदगी लंबी नहीं पर बडी होनी चाहिए’ चा दाखला देत फुलत रहातो. 

राहूल पल्लवीची उण्यापुऱ्या एक महिन्याची ओळख, दोघांची समांतर आयुष्यं आणि तरीही नकळत एकमेकांत गुंतत जाणं, फुलत जाणं… त्यांच्या आयुष्यातल्या ‘अमलताश’चा अर्थ प्रत्येकाने आपापल्यापरीने लावावा. एखादं चित्रं बघताना, मैफल ऐकताना जसं एक   Abstract feeling असतं तसंच काहीसं ‘अमलताश’ बघताना जाणवत रहातं. आणि म्हणूनच प्रत्येकाला तो वेगवेगळा समजतो, भावतो.

थोडासा चाकेरी बाहेरचा अनुभव घ्यायचा असेल तर एकदा नक्कीच पहावा असा ‘अमलताश’ 

©️वैशाली फाटक